![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihgjw7RN2eaJHT2RhlARdl22TjRHcFi5Hi6AU5GStXHKfty3G9sWNYHvNSEvOr-1hcVFM2Qd_BlQPhUgPynjUwcTH2e7GCiq5I-e_ffLO1EWyrgRloxMT88ncg_f4YxAx41DSb3YgXP2N-/s320/dolor%25252By%25252Bolvido%255B1%255D.jpg)
Nunca me parei a pensar no meu futuro.
Cando eres rapaz,divagas con ser perruqueira,veterinaria,mestra ou incluso soñas con percorrer a lúa;ter fillos,unha casa con xardin e mascotas e sobre todo,unha alma xemelga.
Despois de todos estos anos e despois de todas as experiencias vividas ao longo da adolescencia,daste de conta que non todo é blanco ou negro,hai variantes.Todo é peor do que imaxinabas.
Nestes momentos,o único no que podo pensar
é na dor,sufrimento e rexeitamento que invaden todas e cada unha das células do meu corpo.
En calquer momento ocurre que se detén o tempo e nos deixa sen folgos. Eu seino ben, tamén as dificultades para sair adiante e deixar de sentir dor. Unha aperta, suaviña, para que te sintas menos so.
RépondreSupprimerPor sorte, todo pasa, o bo e o malo, só hai que esperar a un cambio de etapa. (Tardei, pero xa ten o seu encargo feito.)
RépondreSupprimer