Boa viaxe Camarada

Nas profundidades dun pequeno pobo da fermosa cidade de Venecia,corría o ano 2010 cando o pequeno Miguel saía da casa camiño ao seu primeiro dia no colexio.As palabras de súa nai todavía resoaban nos seus oídos:

"Meu pequeno querubín!A alegria dos meus ollos!Sabes por que tes un nome tan fermoso? baixo cada nome atopase unha historia, a propia e a que lle ofrecemos ó mundo. O teu nome, Miguel é o mesmo que o do Arcanxo

que se enfrontou ó demo .Moitos dos grandes fundadores da historia tal e como a coñecemos chamábanse coma ti.Miguel Anxo foi un gran artista.Rebelou o mundo da arte ata tal punto que o consideraban un tolo,un gran xenio si,pero tolo...Miguel de Cervantes,un xenio da literatura morreu só,

infectado pola tolemia das súas grandes creacións.O gran creador da novela moderna!Meu fillo,ti serás coma eles,un xenio!Aprobeita ben os teus talentos que pouco a pouco daran o seu froito.Puleos.Atoparas a maneira da perfección"

Pero Miguel non entendía estas sabias palabras....

¿Por que súa nai dixolle todo aquelo?Non entendía nada!Estaba moi confuso con tanto enigma...

Miguel medrou e convertiuse nun mozo fermoso,gran amante das letras e as artes,gran coñeccedor das verbas máis antigas e esquecidas pola humanidade,cun gran talento interior para as imaxes en movemento,cunhas grandes ideas para as secuencias inexplicables...

Certo día,baixo un vello piñeiro,a súa prodixiosa cabeza retrocedeu anos para lembrar a súa nai.

Enton,recordou aquelas sabias palabras,e comprendeunas.Sí,o seu nome era máxico,tan cheo de enerxñia que facia que a persoa con ese nome tuvera un futuro grande,cheo de fama e alfobras vermellas baixo os seus pés.

Sí,era unha estrela.Como un día Miguel Anxo o foi,como Cervantes nos seus anos mozos.

Simplemente unha ollada sua servía para crear algo novo,inexistente anteriormente,que todo o mundo coñecería como creación súa.

Xa o gran Castelao escribira unha gran historia co seu nome."O pai do MIgueliño..."citaba.Migueliño!Que simpleza ten un diminutivo...tan fácil de pronunciar...

Miña nai sempre foi intelixente e fermosa,como a piedade máis delicada de MIguel Anxo.Un non finitto en intelixencia.Tan fráxil e forte coma o mármore.Cunha voz tan doce como as palabras máis fermosas da historia de Cervantes...

O sorriso veu ao seu rostro.Enton comprendeu o final das palabras da sua nai.

"Atoparas a maneira da perfección".Unha viaxe veulle a mente.

Emprendeu ese longo camiño cara a perfección da súa persona

Deixou atras o seu pobo,pero prometeuse que algun dia volvería pisar as súas amplas praderías como un home novo. unha continua viaxe percorrendo os puntos

cardinais

tentou buscarse a si mesmo,

e cando o conseguiu os ventos o arrastraron

a outro destino