vendredi 30 avril 2010

In Memoriam


"Al coger tu paleta, con un tiro en un ala,
pides la luz que anima la copa del olivo.
Ancha luz de Minerva, constructora de andamios,
donde no cabe el sueño ni su flora inexacta.

Pides la luz antigua que se queda en la frente,
sin bajar a la boca ni al corazón del hombre.
Luz que temen las vides entrañables de Baco
y la fuerza sin orden que lleva el agua curva."
(oda a Salvador Dalí,F.García Lorca)

Ata os grandes poetas namoranse algunha vez
sexa do mesmo sexo ou non...
as distincións non existen,sólo a persoa.
A alma é complicada e rica en complicacións,
se todo fósemos iguais,
existiría a gran variedade de xenios capaces de deleitarnos con semellantes composicións??
A resposta é non...

O amos non sería o mesmo,
non se podería expresar da mesma maneira
non se podería disfrutar igual...
non sentiríamos esas cóxegas no bandullo cada vez que a persoa amada está cerca de ti,cada vez que che roza un membro do teu corpo,cada vez que as vosas miradas chegan a un encontro onde non vexas máis que as súas pupilas escuras ollando cara ti...
Non sería o mesmo...



Ana Solla

jeudi 29 avril 2010

O can


O meu can é un mundo.
Come,durme e fai as súas necesidades.
Non hai mellor vida ca do meu can.

Pensando e pensando
sempre chego a mesma conclusión,
como sería a miña vida se fose un can?
Durmiría cando tivera sono,
comería cando tivera fame,
xogaría todo o rato,
pasearía cos meus donos,
e deitaríame ao sol para ver pasar as nubes...

O meu can é un mimoso
sempre anda ao rabo teu
quere que o collas no colo e o colmes de bicos
sentir os teus beizos sobre o seu pelo blanco e rizo,
gústalle que lle rasques as orellas
e quedase a durmir no teu colo.

É un pequeniño con sorte!
Gústalle perderse entre as árbores,
sentir a súa vida e cheirar o seu parfume...
Chegara un día no que Artemis chamarate
e levarate ao bosque con ela
aprenderas a ser salvaxe
a amar a natureza e a vivir en liberdade
crecerán flores arredor do teu sepulcro
narcisos fermosos dignos de ademirar
un digno fillo da deusa da natureza que tanto amas...

E por este motivo abandonarasme
fuxiras de min...
nin o carro alado máis rápido conseguirá alcanzar a túa ialma pura,limpa.
Hermes non me deixará acompañarte.
Pecharame as portas do Olimpo na cara
deixandome ao outro lado do paraiso mentras ti,
querido can,
vivirás eternamente entre divindades....
e endexamais te olvidarei
sempre mirarei cara as nubes e recordarei o teu cabelo
mentras eu sufro día a día por non terte ao meu carón,
nin poder xogar nunca máis contigo.

Ata que chegue a miña ora
e teña que pagarlle o meu transporte a Caronte.....

Ana Solla

dimanche 25 avril 2010

Quérote!


Quérote!

Ti quéresme?


Sei a resposta.

Non lle deas máis voltas e bicame.

Os teus beizos contra os meus

expresan só un único desexo.


O desexo de fundirnos nun só ser

nunha soa palabra.


Quérote!-susurrou...



Ana Solla

Por que razón...?


Por que?

Por que agora que conseguía esquecerme de ti?

Por que sempre consegues deixarme coa boca entreaberta?


Dimo ti!

Dimo ti,só unha vez máis

quero escoitar a túa voz,

esa voz que me abraia,

que me deixa sen folgos,

só unha vez máis....


Por que?

Por que agora que conseguía esquecerme de ti?

Por que sempre apareces nos meus soños?


Dimo ti!

Pero nun susurro

onde só eu poida escoitar a túa fermosa voz,

onde só eu consiga respirar o teu alento,

embriagarme do teu perfume

só unha vez máis....


Baixiño,

moi baixiño,

explicachesmo.

Os meus soños son só unha ampliación do que sintes por min,

ámbos unidos polo mundo do cosmos

do inalcanzable

da alegría

sempre...

esta vez dimo sempre.


Ana Solla

Dechesme a VIDA


Sentíaste mal.Tal vez pola marcha do teu home ou polos desgustos dos teus fillos de 20 anos,pero foches ao médico.Estabas nerviosa,máis non mostraches sinal algunha de querer voltar atrás.....

Entraches na consulta,unha pinga de suor esbaraba polas tuas costas.Senticheste mareada e un líqudo quente subeuche pola farinxe ata saír pola boca e ao momento non sabías quen eras,que facías alí ou mesmo onde estabas.Ao despertar o home da bata branca e ollos azuis dixoche que te atopabas ben,que esos mareos eran normais.Ti non sabías de que falaba,preguntachesllo e el contestoute que dentro de nove meses terías unha boca máis que alimentar.Ao momento esquecicheste do mundo e concentracheste en escoitar os batementos de ese corazón tan pequecho.......Teus fillos agardábante na saída,pero ao ver a túa cara de felicidade comprenderono todo.Correron a abrazarte,e sentiches ke nada podería superar ese momento.A felicidade era inmensa,e unha nai é a que mellor o comprende....

Depóis de treboadas,tardes primaverais,paseos pola praia...a túa pequena pateadora estaba máis rebelde que ´calquera outro día."Nunca deches unhas patadas tan fortes miña rula"susurracheslle ao ventre mentres lle dabas aloumiños.Pero a rapariga non facía caso e seguía ao seu.Chamaches aos fillos e leváronte ao hospital.Morrías coa dor,pero a alegría era inmensa.As tres menos cuarto do mediodía poideches porlle cara a túa pequena pateadora,pero as mullers de branco non cha deixaron ter moito tempo e levarona a vestila.Camiñabas dun lado cara outro impaciente por ter á túa pequerrechiña de novo no teu colo.Tras unha larga espera,apareceu............

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Flotaba.

Nada era tan fermoso que vivir a deriva.

Comía cando tiña fame,durmía cando tiña sono,xogaba ao fútbol...

Todo era fermoso.

Co paso do tempo empecei a medrar e sentía que o meu pequeno mar disminuía o seu tamaño.Comezaba a sentirme incomoda,pero estábase tan ben alí dentro.Cada mañá sentía que me falaban,que me dicían palabras de cariño,que me acariñaban dende fóra,pero non coñecía esa voz......

Un día canseime de estar alí encerrada e decidin saír o exterior.Non sabía o que me esperaba despóis de ese pequeno mar...

Pateei a blanda parede cos meus pececiños con toda a miña forza.Un raio de luz asomábase naquel mar,unha luz que ía aumentando pouco a pouco e de súpeto a auga comezou a desaparecer.Todo quedouse baldeiro.Estaba asustada,pero unha man forta amarroume con forza e empurroume cara o exterior.

Pechei os ollos,non me atrevía a abrilos.Sentín unha pequena punzada de dor no embigo e un chorro de auga tépeda sobre a miña pel.

Sentín uns brazos collerme.Recoñecín aquel cariño e atrevinme a abrir os ollos.A luz da habitación cegoume pero loitei cas miñas pálpebras para que non se pecharan.Conseguín enfocar a mirada,uns ollos verdes mirábanme con dozura."Miña pequena pateadora"susurrou esa voz tan coñecida.Os meus beizos esbozaron un sorriso.

"Déchesme a vida"-pensei. "Estareiche agradecida eternamente,mamá"



Ana Solla

vendredi 23 avril 2010

As Verbas...

Verbas indelebles corretean pola fiestra da humildade.

Anxo Villar